Przeprasza, że tak zacznę: Panie profesorze, doktorze habilitowany, nie liczyłam ilu przedszkolaków trzeba by zebrać na Pana tytuł, bo przecież nie zastępstwo, to by było karygodne...ale niestety ma Pan rację. Mnie uczono, że tytuł jest dany, ale i zadany i że ponosi się za niego odpowiedzialność, choć nigdy nie byłam przywiązana tu do tytułów, nie stawiałam swojego na piedestale.
Gdybym liczyła moje osiągnięcia według zasobu kieszeni i wynagrodzenia, musiałabym osądzić siebie beznadziejnie. Zasiłek emerytalny bowiem, na poziomie najniższego świadczenia podpowiada mi rozwiązanie sugerowane przez „miłościwie panujących”-wyjedź na zachód i popracuj na zmywarce, a pożyjesz sobie lepiej. Na szczęście ja jestem już dorosła i uformowana... w przeciwieństwie do młodych, startujących w życie.
Dziękuję Panu, że Pan jest i ma odwagę pisać, mówić tak oczywiście. Niech Panu Bóg błogosławi!
Małgorzata